100-lecie urodzin O. Bernarda Kryszkiewicza

kwiecień 27, 2015 Podziel się opinią

W sobotę 2 maja w Kościele Ojców Pasjonistów odbędą się uroczyste obchody setnego jubileuszu urodzin Ojca Bernarda Kryszkiewicza. Prelekcje mają charakter otwarty, Ojcowie Pasjoniści serdecznie zapraszają wszystkich, którzy chcieliby dowiedzieć się czegoś interesującego o O. Bernardzie. Włączcie się w to wielkie dla wszystkich przasnyszan wydarzenie.

Godz. 14:00 – prelekcja Dr Leszka Zygnera „O życiu i działalności o. Bernarda Kryszkiewicza” podczas obchodów 100-lecia urodzin o. Bernarda Kryszkiewicza CP w Klasztorze Zgromadzenia Męki Jezusa Chrystusa

Godz. 15:00 – otwarcie wystawy w Muzeum Historycznym w Przasnyszu

Godz. 16:00 – prelekcja Ks. Dr hab. Waldemara Linke ”Dialogi z Ukrzyżowanym”  o. Bernarda Kryszkiewicza CP jako modlitwa i przejaw troski o człowieka w czasie trudnym

Sługa Boży O. Bernard Kryszkiewicz (1915 – 1945)

Urodził się w Mławie na Mazowszu. Ukończywszy dziesięć lat zaczął – według praw ówczesnego szkolnictwa – chodzić do gimnazjum.

Przedtem pobierał prywatne lekcje w domu i wiele wybryków uszło mu płazem. Teraz nie umiał się poddać szkolnemu rygorowi i w trzeciej klasie trzy dwóje z polskiego, matematyki i geografii – skazały go na repetowanie. Wówczas matka postanowiła go oddać w stanowcze, męskie ręce ojców Pasjonistów w Przasnyszu, którzy tam prowadzili gimnazjum zakonne z internatem.

Po czterech latach spędzonych w klasztornym internacie wrócił po raz pierwszy do domu, z decyzją wstąpienia do nowicjatu ojców Pasjonistów. Gdy miał dziewiętnaście lat, złożył śluby zakonne i rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne, które kontynuował w Rzymie. Tam też (przed ich ukończeniem) otrzymał święcenia kapłańskie 4 lipca 1938 r. Ojciec Bernard ukochał Chrystusa i chciał się dla Niego wypalić w swym kapłańskim posługiwaniu. Uporczywe bóle głowy skłoniły przełożonych do odesłania go do Polski. Wrócił w grudniu 1938 roku, a w lutym 1939 r. objął swoją pierwszą placówkę duszpasterską w Rawie Mazowieckiej. Kilka miesięcy później został przeniesiony do Przasnysza.

Po wybuchu drugiej wojny światowej, po ewakuacji klasztoru w Przasnyszu wrócił do Rawy Mazowieckiej. Był to czas nasilenia niemieckich łapanek i wywozów na przymusowe roboty do Niemiec, czas aresztowań i rozstrzeliwań; ludzie garnęli się do młodego, gorliwego kapłana szukając w nim ostoi na przetrwanie tragicznych chwil. Ojciec Bernard powielał więc modlitwy do św. Józefa, Opiekuna w sytuacjach bez wyjścia, podawał udręczonym akty ufności i zawierzenia Bogu i Matce Pocieszenia, czczonej w rawskim kościele Pasjonistów. Rozpowszechniał swoje Dialogi z Ukrzyżowanym. Chciał służyć tym najbiedniejszym i najnieszczęśliwszym, którzy się tłumnie do niego zwracali. Rozumiał, że kapłan winien być-jak jego Mistrz –  Hostią. W tym czasie został dyrektorem, czyli bezpośrednim przełożonym, wychowawcą i ojcem duchownym kleryków-pasjonistów. Pomiędzy nim, a wychowankami była niewielka różnica wieku, on sam był kapłanem zaledwie od dwóch lat.

Dziś dużo się mówi i pisze o jego programie wychowawczym, który sobie nakreślił na kartach swego Pedagogicum. Jest ono świadectwem jego wielkiej dojrzałości duchowej i żarliwej troski, by powierzoną sobie młodzież wychować do świętości.

Choć bóle głowy się wzmagały, głosił kazania. Jego słowa działały cudowną mocą Bożej łaski, a nikt się nie domyślał, że z zawrotem głowy wchodził na ambonę. Cofanie się wojsk niemieckich w 1945 r. zamieniało Rawę w gruzy, gdyż uciekających okupantów bombardowały radzieckie samoloty. Kościół i klasztor ojców Pasjonistów ocalał, więc ludzie szukali schronienia w jego podziemiach. Ojciec Bernard nie korzystał ze schronu, lecz wyszedł na ulice i pola: umierających rozgrzeszał, rannych zanosił do klasztoru, gdzie cały parter zamieniono na szpital. Od stycznia do marca 1945 r. był w tym szpitalu kapelanem, pielęgniarzem i kucharzem. Wysłany pieszo (środków lokomocji nie było) do Przasnysza doszedł po kilku dniach do klasztoru ojców Pasjonistów, by wznowić życie zakonne i duszpasterstwo.

Okupant zdewastował wszystko: kościół zamieniono na magazyn zbożowy, klasztor na koszary, żyjących tam zakonników wywieziono do obozu w Działdowie i zamordowano. Ojciec Bernard zapracowany i wyczerpany często drżał z zimna i głodu, gdyż ostatnią kromkę chleba dawał innym. W mieście z powodu głodu i robactwa panował tyfus. Doniesiono mu o umierającej kobiecie. Ojciec Bernard ją wyspowiadał i przewiózł do szpitala, gdzie wkrótce zmarła. Prawdopodobnie wówczas sam nabawił się tyfusu i znalazł się w szpitalu. Jego młody organizm zaciekle zmagał się z chorobą. Zebrani przy konającym zakonnicy, personel szpitalny i ktokolwiek mógł się bliżej docisnąć byli świadkami jak odchodził pogodny i wdzięczny Bogu za trzydzieści lat danego mu życia, za powołanie i łaskę kapłaństwa. Słyszano jak się modlił: „Panie Jezu, nie lękam się śmierci, lecz pragnę jak najszybciej spocząć w Twych objęciach”. Przywarł ustami do podanego mu krzyżyka, szepcząc: „Jezu, kocham Cię”.

Była pierwsza sobota miesiąca, 7 lipca 1945 roku.

Źródło: Sługa Boży O. Bernard Kryszkiewicz (1915 – 1945), w: http://www.pasjonista.pl/index.php?strona=sluga-bozy-o-bernard-kryszkiewicz [27.04.2015 r.]